۱۷- ورود تلویزیون به عرصه تبلیغات دینی به معنی نفی نهادهای تخصصی و سنتی تبلیغات دینی نیست.
۲٫۹٫۳ حوزه محتوا
۱- مباحث زیربنایی و اعتقادی نباید در تلویزیون مطرح شود.
۲- پخش موسیقی سنّتی (بدون نشان دادن آلات و ابزار موسیقی) با اصول مذهبی حاکم بر صداوسیما منافات ندارد.
۳- اعمال مستحبّی ( دعای کمیل، دعای ندبه، دعای عرفه و …) نباید به طور مسقیم از تلویزیون پخش شود.
۴- شخصیت‌ها و رهبران دینی ( پیامبران، امامان ) بالاتر از آن هستند که در صداوسیما در قالب فیلم و سریال به نمایش درآیند.
۵- محتوای برنامه‌های دینی باید به شبهات مطرح شده درباره دین و مذهب پاسخ دهد.
۶- محتوای برنامه‌های دینی باید به خرافات مطرح در سطح جامعه (عمدتا از طریق پیامک) پاسخ دهد.
۷- محتوای برنامه های دینی بیشتر باید در صدد گفتمان سازی باشد تا استدلال و آموزش.
۸- دین در تلویزیون باید هم سطح با سواد ، شعور و آگاهی مخاطب بوده و به اصطلاح عوام فهم شود.
۹- بعد اخلاقی دین بهترین بعد برای پخش از تلویزیون است.

۱۰- بعد احکام عملی دین بهترین بعد برای پخش از تلویزیون است.
۱۱- بعد اعتقادی دین بهترین بعد برای پخش از تلویزیون است.
۱۲- کلیه برنامه های صدا و سیما باید در ذات و ماهیت خود دارای ابعاد دینی باشد.
۱۳- ساخت برنامه‌های مذهبی با هدف‌گیری مخاطبان خاص ( زنان، مردان، جوانان، نوجوانان، کودکان) باید جزء رسالت‌های تلویزیون قرار گیرد.
۱۴- داشتن تخصّص دینی برای برنامه‌سازان و تولیدکنندگان برنامه‌های دینی الزامی است.
۱۵- برنامه‌های دینی باید مشاوران مذهبی داشته باشند.
۱۶- اکثر برنامه‌های تلویزیون باید از نظر تطابق با دین و مذهب مورد بازبینی قرار گیرند.
۳٫۹٫۳ حوزه اجرا
۱- مبلغان بهتر است از میان چهره‌های شناخته نشده و غیرآشنا باشند.
۲- مبلغان بهتر است از چهره‌های سیاسی شناخته شده نباشند.
۳- مجریان باید از آگاهی مذهبی بالایی برخوردار باشند.
۴- برای ساخت سریال‌ها و برنامه‌های مذهبی تلویزیون باید از هنرمندان متعهد و معتقد به اندیشه‌های دینی استفاده نمود.
۵- افرادی که به تبلیغ دین می‌پردازند، باید از جدیدترین شیوه‌های تبلیغ آگاهی داشته باشند.
۶- داشتن تخصّص در حوزه‌ دین شرط لازم است ولی کافی نیست.
۷- کارشناسان مذهبی باید در هر برنامه ثابت باشند.
۸- چهره‌ی‌ مبلغ دینی باید چهره‌ای آرامش‌بخش و دل‌پذیر باشد.
۹- استفاده از مبلغان دینی زن در حوزه مباحث خانواده ترجیح دارد.
۱۰- پیام‌آفرینان مذهبی به طور عمده باید از روحانیون ملبّس به لباس روحانیت باشند.
۱۱- صدا و سیما در تبلیغات مذهبی نباید به حذف روحانیت از رسانه اقدام کند.
۱۲- روحانیونی که چهره تلویزیونی پیدا کرده‌اند، رابطه‌شان با مردم مختل می‌شود.
۱۳- در ارائه پیام‌های مذهبی توسط سیاستمداران، هویت دینی پیام تحت الشعاع حوزه سیاست قرار می‌گیرد.
۴٫۹٫۳ حوزه ارائه
۱- قالب فیلم و سریال مناسب‌ترین قالب برای تهیه برنامه‌های دینی تلویزیونی است.
۲- برنامه‌ای موفق است که با زبان “معیار” حرف خود را به بیننده القا کند و نه با زبان پیش پا افتاده غیر رسمی.
۳- “پرسش و پاسخ” دینی بهترین قالب برای تهیه برنامه‌های دینی تلویزیونی است.
۴- مراسم عبادی و سنّتی و موعظه‌ای باید بدون هیچ گونه دخل و تصرف از تلویزیون پخش شوند.
۵- مراسم عبادی و سنّتی و موعظه‌ای باید مناسب با فضای رسانه ای تلویزیون ویرایش شود.
۶- تاکید زیاد بر سریال‌سازی می‌تواند ذائقه‌ی مخاطب را به سمت برنامه‌های صرفاً سرگرم کننده افزایش دهد و از توجه آنان به دیگر قالب‌های برنامه‌ای که می‌تواند پرمحتواتر از سریال باشد بکاهد.
۷- قالب” مستند” قالب خوبی برای انتقال پیام‌های مذهبی است.
۸- ترویج دین از طریق تحریک “احساسات و عواطف” در تلویزیون باعث توسعه‌ی دین “عوامانه” می‌شود.
۹- یک برنامه‌ی مذهبی نباید به صورت مداوم و طولانی مدت پخش شود.
۱۰- موضوعات مورد آموزش در برنامه های مذهبی باید براساس سازماندهی نظام‏مند پی‏گیری شوند و گسترش یابند.
۱۱- هیچ لزومی ندارد که مثلاً روز عاشورا به آسیب‌شناسی و تحلیل این روز بپردازیم؛ بلکه باید نگاه سنّتی به عزای حسینی را حفظ کنیم.
۱۲- پخش مستقیم مجالس عزاداری از تلویزیون نمی­تواند حسّی همانند حضور برای مخاطب بوجود آورد.
۱۳- حضور دوربین در مراسم مذهبی القاکننده و رواج دهنده‌ی صفت ریاکاری در جامعه است و روح مذهبی حاکم بر مراسم را از بین می‌برد.
۱۴- برنامه‌های دینی باید به صورت مباحثه، پرسش و پاسخ و چالش با میهمان برنامه باشد نه اینکه مجری نیز در حال تلمّذ نشان داده شود.
۱۵- در برنامه‌های مذهبی یک کارشناس باید بتواند بدون دخالت مجری محتوا را ارائه دهد.
۵٫۹٫۳ سایر متغیرها
در زمان مراسم مذهبی خاص (اوقات خاص مذهبی) برنامه‌های عادی تلویزیون حتی‌الامکان باید متوقف شوند.
زمان پخش برنامه‌های دینی باید در پربیننده‌ترین ساعات تلویزیون مثل فاصله هفت تا یازده شب باشد.
زمان مناسب پخش برنامه‌های دینی نزدیک به زمان اوقات شرعی باید باشد (قبل و بعد از اذان ظهر و مغرب)