رابطه(۴ـ۴)
جدول (۴-۷) میزان نفوذپذیری آب نمونه­های مورد آزمایش.

نتایج بدست آمده که در نمودار (۱۱-۴) مشخص شده است نشان داد که نفوذپذیری آب در نمونه­ها بسیار پایین بوده است. اپوکسی ۸۲۸ نسبت به اپوکسی ۲۰۴۰ نفوذپذیری کمتری به آب نشان داده است. در نمونه­های دارای اپوکسی ۲۰۴۰ همراه نرم­کننده کاهش نفوذ آب نسبت به نمونه بدون نرم­کننده مشاهده شده در حالی که نمونه دارای اپوکسی ۸۲۸ و نرم­کننده افزایش نفوذپذیری به آب (در مقایسه با نمونه ۸۲۸ بدون نرم­کننده) دیده شده است.
نمودار (۱۱-۴) مقایسه نمونه­های آزمایش شده نسبت به نفوذ آب.

فصل پنجم: نتیجه گیری

۵ـ۱ مقدمه

پخت اپوکسی به عواملی چون رزین، عامل پخت، گرانروی، دما و … وابسته است. به منظور رفتار دو نوع اپوکسی و عامل پخت آمینی در حضور نرم­کننده، موارد زیر مورد بررسی قرار گرفت:
تأثیر نرم­کننده و اپوکسی­ها بر مدول فشاری
تأثیر نرم­کننده بر T_g و اثر اپوکسی­ها بر آن
درصد مواد فرار
دمای تخریب
درصد جذب آب
مقاومت شیمیایی ـ تورم در حلال

۵ـ۱ـ۱ اثر دما

زمان سخت شدن به دما وابسته است که با بالا بردن دما زمان سخت شدن رزین کاهش یافت. دما میزان پیوندهای کووالانسی را افزایش می­دهد در نتیجه باعث تسریع در عملیات پخت و ایجاد پیوندهای عرضی می­ شود (ساختمانیان و بهزادی، ۱۳۸۵؛ رضایی، ۱۳۹۰).

۵ـ۱ـ۲ تأثیر نرم­کننده و اپوکسی­ها بر T_g

حضور نرم­کننده در ترکیب رزین باعث کاهش دمای تبدیل شیشه ­ای شد. وجود نرم­کننده موجب تضعیف جاذبه­های بین مولکولی رزین می­ شود وحجم آزاد پلی­مر را افزایش می­دهد (ظهوری، مترجم، ۱۳۸۱؛ ابیول ۱۹۹۶). هم­چنین اپوکسی ۸۲۸ دمای تبدیل شیشه ­ای بیشتری داشت.

۵ـ۱ـ۳ دمای تخریب

وجود نرم کننده دمای تخریب را پایین می ­آورد. هرچه میزان اتصالات عرضی بیشتر باشد دمای لازم برای تخریب و تجزیه پلی­مر افزایش می­یابد ولی نرم­کننده فاصله بین اتصالات عرضی را افزایش می­دهد و در نتیجه پلی­مر در دمای پایین­تر تخریب می­گردد (ظهوری، مترجم، ۱۳۸۱).

۵ـ۱ـ۴ درصد ماده فرار

می­توان نرم­کننده را تقریباً عامل بی­تأثیری در فراریت اپوکسی دانست، که درصد ماده فرار بدست آمده را می­توان به از دست دادن رطوبت که احتمال دارد از محیط جذب رزین شده و یا حذف مقدار کم اپوکسی محتمل دانست.