تهذیب زبان یا تقلید.
ــــــ . “زبان و لهجه". مهر. س۳. ش۱. ۱۳۱۴، ص۵۴ـ۵۷.
معانی زبان؛ علت انشعاب زبان و لهجه؛ اساس تشکیل زبان‌ها؛ شرایط حاکم بریک لهجه.
ــــــ . “سیر تکاملی زبان". مهر. س۲. ش۱. خرداد ۱۳۱۳، ص۷۳ـ۷۸؛ ش۲. تیر ۱۳۱۳، ص ۱۷۱ـ۱۷۴؛ ش۳. مرداد ۱۳۱۳، ص ۲۴۹ـ۲۵۳؛ ش ۴. شهریور ۱۳۱۳، ص۳۶۵ـ۳۷۰؛ ش۷. آذر ۱۳۱۳، ص۷۷۷ـ۷۸۱؛ ش۸ . دی ۱۳۱۳، ص۸۶۹ـ۸۷۳؛ ش۹. بهمن ۱۳۱۳،ص ۹۶۹ـ۹۷۳.
سیر تکاملی زبان در قسمت صوتی (لفظی)/ سیر تکاملی زبان ازجنبه معنوی/ پیدایش و توسعه اقسام مختلف صرفی؛ قسم قدیم‌تر کلمات؛ فردوسی و کلمات فارسی/ سیر تکاملی زبان از حقیقت به مجاز/ کلام منظوم و اصل تساوی عده هجاها؛ تناوب آهنگ درنظم فارسی؛ تفوق نظم بر نثر و سیر تکاملی زبان/ عوامل مؤثر در مقدرات نظم و تسلط آن؛ شرایط ظهور کلام موزون در دوره‌های گذشته/ تفوق آهنگ و لفظ بر معنی.
ــــــ . “کلمه". مهر. س۳. ش۳. ۱۳۱۴، ص ۲۵۲ـ۲۵۶.
کلمه از نظر علم وظایف الاعضاء شکل ظاهر کلمه؛ یک بحث مختصر.
قادری، تیمور.” افعال میانه (= ناگذر) در زبان فارسی"، در: نامواره دکتر محمود افشار. گردآورنده ایرج افشار، با همکاری کریم اصفهانیان. تهران: بنیاد موقوفات دکتر محمود افشاریزدی، ۱۳۷۵، ج۹، ص۵۱۷۹ـ۵۱۸۴.
تعریف زبان شناسی زبان‌های باستانی از دو گروه فعلی گذرا و ناگذر؛ تعریف دستوریان امروز؛ نوع سومی از فعل ویژه جملات بی‌شخص.
ــــــ . “جملات ناهمپایه در زبان سُغدی". فرهنگ. فصلنامه پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی (ویژه زبان شناسی). س۹. ش۱. پیاپی ۱۷. بهار ۱۳۷۵، ص۳۱۱ـ۳۱۶.
پیچیدگی زبانی در جملات مرکب؛ انواع پنج‌گانه جملات مرکب در زبان سغدی.
قاسمی، مسعود. “تأثیر حروف اضافه در معنای افعال فارسی". زبان شناسی. س۳. ش۱. پیاپی ۵. بهارـ تابستان ۱۳۶۵، ص۶۷ـ۸۲ .
ذکر بیست‌ودو فعل به همراه حرف‌های اضافه “از"، “با"، “بر"، “به” و “در".
ــــــ . “نقش حروف اضافه در تغییر معنای افعال". نامه پارسی. س۳. ش۱. بهار ۱۳۷۷، ص۸۷ـ۹۳.*
قاسمیان، خسرو.” دستور زبان فارسی(۱)” [نقد و بررسی اثر تقی وحیدیان‌ کامیار و غلام‌رضا عمرانی]. کتاب ماه، ادبیات و فلسفه. س۵. ش ۴. پیاپی ۶۸. خرداد ۱۳۸۲،ص؟.*
قالی‌بافان، محمد. “تشدید در زبان فارسی". رشد آموزش ادب فارسی. س۴. ش۱۴. تابستان ۱۳۶۷، ص۳۹ـ۴۲.
کاربرد تشدید در کلمات فارسی.
قریب، بدرالزمان. “تحول وجه تمنایی به ماضی استمراری در زبان‌های ایرانی"، در: یادنامه دکتر احمد تفضلی. به کوشش علی اشرف‌ صادقی. تهران: سخن، ۱۳۷۹، ص۲۴۵ـ۲۷۸.
(خلاصه این مقاله در سومین کنفرانس زبان شناسی، اسفند ۱۳۷۴، خوانده شد.)
موضوع تحقیق؛ شناسه‌های صرفی؛ نتیجه‌گیری.
ــــــ . “صرف اسم در زبان سغدی". زبان شناسی. س۷. ش۱. پیاپی ۱۳. بهارـ تابستان ۱۳۶۹ (تاریخ انتشار: ۱۳۶۹)، ص۸۹ـ۱۰۴.
۱ـ صرف ستاک سبک ۲ـ صرف ستاک سنگین ۳ـ ستاک میانی یا ستاک فشرده.
ــــــ . “قانون هم‌وزنی مصوت‌ها در زبان سغدی". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران (جشن‌نامه استاد محمد مقدم). س۲۳. ش۴. زمستان ۱۳۵۵، ص ۱۲۰ـ۱۳۰.
فرمول اول؛ فرمول دوم. (نگارنده در این مقاله قانونی را که توسط پل‌تدسکو کشف شد به صورت فرمول معرفی می‌کند.)
ــــــ . “نظام فعل در زبان سغدی". زبان شناسی. س۱۰. ش۱. پیاپی ۱۹. بهارـ تابستان ۱۳۷۲، ص۲ـ۵۴.
۱ـ ستاک ۲ـ وجوه فعلی و شناسه‌های صرفی ۳ـ صرف میانه ۴ـ ساخت ترکیبات فعلی مشتق از ستاک گذشته یا صفت مفعولی ۵ـ وجه امکانی.
ــــــ . “واژه فارسی کشاورز"، ترجمه زهره زرشناس. نامه فرهنگستان. س۴. ش۴. زمستان ۱۳۷۷ (تاریخ انتشار: آذر ۱۳۷۹)، ص۱۶۱ـ۱۶۶.
ریشه‌یابی؛ شرح انواع چهارگانه ترکیب‌های فارسی متشکل از دو اسم مصدر.
قریب، عبدالعظیم. “پساوندهای اتصال و اتصاف". نامه فرهنگستان. س۲.ش۲. بهمن ۱۳۲۳، ص۴۴ـ۴۸.
ناک؛ آگین؛ یار؛ مند؛ آور.
ــــــ . “دستور زبان فارسی” [درباره فعل]. آموزش و پرورش. س۱۴. ش۱۱ـ۱۴. بهمن ـ اسفند ۱۳۲۳، ص ۵۶۱ـ۵۶۸.
حذف افعال؛ فعل وصفی واستعمال آن؛ مضارع التزامی؛ فعل مستقبل.
قریب، معصومه. “اثرهای هم‌خوان غنه‌ای بر روی واکه‌های زبان فارسی". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران (جشن‌نامه استاد محمد مقدم). س ۲۳. ش۴. زمستان ۱۳۵۵، ص۱۳۱ـ۱۴۰.
۱ـ واکه‌ دهانی ۲ـ واکه غنه‌ای ۳ـ واکه غنه‌ای شده؛ ثبت تعدادی جمله فارسی در دستگاه کیموگراف.
ــــــ . “بسامد آماری اصوات زبان فارسی در زنجیر گفتار"، درهشتمین کنگره تحقیقات ایرانی (کرمان، ۲۵ـ۳۰ شهریورماه ۲۵۳۶=۱۳۵۶)، هشتمین کنگره تحقیقات ایرانی. به کوشش محمد روشن. تهران: فرهنگستان ادب و هنر، ۱۳۵۷، ج۲، ص۵۰ـ۶۲.
پیشینه این پژوهش و نواقص آن؛ ثبت الفبای فونتیک گفتار عادی دو تهرانی از طبقه تحصیل کرده.
ــــــ . “قانون کم‌کوشیدن در زبان فارسی (با صرفه‌جویی درگفتار)"، در کنگره تحقیقات ایرانی (تبریز، ۱ـ۵ شهریورماه ۱۳۵۴)، مجموعه سخنرانی‌های ششمین کنگره تحقیقات ایرانی. به کوشش ناصر بقایی، اکبر بهروز. تبریز: دانشگاه آذرابادگان، ۱۳۵۷، ج۳، ص۲۵۵ـ۲۶۴.
انواع همگون‌سازی در زبان فارسی: اول ـ اثر صامت بر صامت دوم ـ اثرمصوت بر مصوت یا هماهنگی واکه‌ای.
ــــــ . “مشخصات معتبر بست‌ واج‌های زبان فارسی"، درکنگره تحقیقات ایرانی (تهران، ۱۱ـ۱۶ شهریورماه ۱۳۴۹)، مجموعه خطابه‌های نخستین کنگره تحقیقات ایرانی. به کوشش مظفر بختیار. تهران: دانشگاه تهران، ۱۳۵۰، ج۱، ص ۲۲۵ـ۲۳۶.
تعریف و تقسیم‌بندی بست واج‌ها؛ مشخصه‌ های لازم برای توصیف بست واج‌ها؛ آزمایش اندازه‌گیری نفس بوسیله دستگاه‌های کیموگراف و اسپکتوگراف؛ بررسی از نقطه نظر فیزیولوژیکی؛ عامل نیرو.

ــــــ . “واکه‌های ترکیبی یادیفتونگ زبان فارسی"، در کنگره تحقیقات ایرانی (مشهد، ۱۱ـ۱۶ شهریور ماه ۱۳۵۰)، مجموعه خطابه‌های دومین کنگره تحقیقات ایرانی. به کوشش حمید زرین‌کوب. مشهد: دانشگاه مشهد، ۱۳۵۱، ج ۱،ص۳۷۶ـ۳۹۰.
تعریف دیفنوگراف؛ ملاک سنجش: الف ـ اصول جانشین‌سازی ب ـ برش هجایی.
قزوینی، محمد. “آذری یا زبان باستان آذربایگان، تألیف احمد کسروی‌ تبریزی” [نقد کتاب]، در: احمد کسروی. آذری یا زبان باستان آذربایگان. مریلند: کتابفروشی ایران، [بی‌تا]، ص ۱۱۳ـ۱۲۱.
ــــــ . یادداشت‌های قزوینی. به کوشش ایرج افشار: “اتحاد آخر". تهران: دانشگاه تهران ، ۱۳۳۷، ج۱، ص ۲۰.
انداختن ناسخ جمله‌ای از کلام در کتابت.
ــــــ . همان: ” اسامی مرکبه"، ص ۵۳.
اسامی مرکبه از چه وقت شروع شده است.
ــــــ . همان:"استفهام"، ص۵۶ـ ۵۷.
استفهام ادعایی؛ استفهام مولد شک.
ــــــ . همان: “اسم مفعول‌های منسیه‌ الافعال"، ص۷۰.
برسشه؛ فرسته (فرستاده)؛ اسم مفعول فعل منسی.
ــــــ . همان: “اضافه اسم پسر به اسم پدر"، ص ۷۶.