۸/۲۰

ADF

۵/۲۲

علوفه NDF

۴۴/۲

انرژی قابل متابولیسم (مگاکالری در کیلوگرم ماده خشک)

۳-۴ مراحل آزمایش
این پژوهش در ۲ مرحله آزمایشی شامل آزمون تولید گاز و آزمایش کشت پیوسته دو جریانه، انجام گرفت.
۳-۵ آزمایش تولید گاز
۳-۵-۱ مواد و وسایل مورد نیاز
ویال ۱۰۰ میلیلیتری
حمام آب گرم ۳۹-۳۸ درجه سانتیگراد
سیلندر گاز دی اکسیدکربن با رگلاتور
ترازوی دقیق جهت توزین نمونه ها
۳-۵-۲ تهیه مایع شکمبه
مایع شکمبه از گاو فیستولا شده نژاد هلشتاین که سن ۴- ۳ سال داشت به کمک شیلنگ و پمپ خلاء تهیه و سپس به وسیله چهار لایه پارچه متقال صاف شده و به درون بطری در داخل فلاسک آب گرم با دمای ۳۹ درجه سانتی گراد قرار داده شد و بلافاصله به آزمایشگاه انتقال یافت. مایع شکمبه قبل از تغذیه حیوان جمعآوری گردید. مایع شکمبه جمعآوری شده قبل از تغذیه از فعالیت کمتری نسبت به بعد از تغذیه برخوردار است، پیشنهاد میشود مایع شکمبه قبل از تغذیه گرفته شود زیرا مایع شکمبه در این شرایط ثابتتر میباشد (منک و استینگس، ۱۹۸۸).
۳-۵-۳ محلول بزاق مصنوعی
برای تهیه بزاق مصنوعی جهت آزمایش تولید گاز، به پنج محلول مختلف نیاز است که آماده سازی این محلولها به شرح زیر انجام شد:

محلول شماره ۱ (محلول عناصر کم نیاز)
۲/۱۳ گرم کلرید کلسیم^[۱۸۹] ۲ آبه
۰/۱۰ گرم کلرید منگنز^[۱۹۰] ۴ آبه
۰/۱ گرم کلرید کبالت^[۱۹۱] ۶ آبه
۸/۰ گرم کلرید آهن^[۱۹۲] ۶ آبه
۱ گرم کلرید کلسیم^[۱۹۳] ۶ آبه
موارد فوق را با یکدیگر مخلوط و سپس با بهره گرفتن از آب مقطر حجم آن به ۱۰۰ میلی لیتر رسانده شد.
محلول شماره ۲ ( محلول بافری)
-۰/۳۵ گرم بیکربنات سدیم^[۱۹۴] به علاوه ۴ گرم بیکربنات آمونیوم^[۱۹۵] در آب مقطر حل نموده و حجم آن به یک لیتر رسانده شد.
محلول شماره۳ (محلول عناصر پرنیاز)
-۹/۵ گرم فسفات هیدروژنه دی سدیم^[۱۹۶]، ۳/۶ گرم فسفات هیدروژنه پتاسیم^[۱۹۷]، گرم سولفات منیزیم^[۱۹۸] ۷ آبه
موارد بالا در آب مقطر حل گردید و حجم آن به یک لیتر رسانده شد.
محلول شماره ۴ (ریزازورین)
- ۱۰۰میلیگرم از ریزازورین در آب مقطر حل شده و حجم آن را به ۱۰۰ میلیلیتر رسانده شد.
محلول شماره ۵ (احیا کننده)
۲ میلیلیتر هیدروکسید سدیم یک نرمال (NaOH) و ۲۸۵ میلیگرم سولفید سدیم ۹ آبه^[۱۹۹] در آب مقطر حل نموده و حجم آن به ۵۰ میلیلیتر رسانده شد. محلول احیا کننده باید به صورت تازه و قبل از نمونهگیری از مایع شکمبه تهیه گردد ولی سایر محلولها را میتوان قبلاً تهیه و ذخیره کرد.
۳-۵-۴ تهیه بزاق مصنوعی
۴۷۴ میلیلیتر آب مقطر، ۱۲/۰ میلیلیتر محلول شماره ۱ ( محلول عناصر کم مصرف)، ۲۳۷ میلیلیتر محلول شماره ۲ (محلول بافری بزاق)، ۲۳۷ میلیلیتر محلول شماره ۳ (محلول عناصر پر نیاز) و ۲۲/۱ میلیلیتر محلول ریزازورین را وارد ارلن نموده محتویات موجود در ارلن پس از مخلوط نمودن، در حمام آب گرم (۳۹ درجه سانتیگراد) قرار داده شدند. در حین هم زدن توسط مگنت، ۴۰ میلیلیتر محلول احیاء کننده به آن افزوده و با دیاکسیدکربن گازدهی شد. در این هنگام رنگ محلول از آبی به قرمز تبدیل (اکسید شده) و در نهایت بیرنگ (احیا شده) خواهد شد. پس از احیا شدن این مخلوط به نسبت ۱:۲ با مایع شکمبه (۲ محلول بزاق مصنوعی و ۱ مایع شکمبه) مخلوط شد.
۳-۵-۵ روش کار
نمونه های آزمایشی شامل جیره (جدول۳-۱) مخلوط گاو به نسبت ۵۰ درصد علوفه و ۵۰ درصد مواد متراکم (۵۰ : ۵۰) در قسمت اول آزمایش سطوح مختلف کادمیوم ( ۰، ۲۰ و۸۰ میلیگرم در کیلوگرم جیره) به همراه ۳ سطح روی (۰، ۳۰۰و ۶۰۰ میلیگرم در کیلوگرم جیره) بود. در قسمت دوم آزمایش همان سطوح کادمیوم با سه سطح بنتونیت سدیم (۰، ۴/۲ و ۸/۴ درصد ماده خشک جیره) به صورت سرک به جیره اضافه شد. قبل از توزین نمونه های خوراکی با آسیاب حاوی غربال یک میلیمتری آسیاب شد. حدود ۳۰۰ میلیگرم از ماده خشک نمونه مورد نظر توزین شده و با دقت، طوری که هیچ ذرهای از ماده خوراکی به دیواره ویال نچسبد، تمام مواد خوراکی در انتهای ویال ریخته شد.
۳-۵-۶ آماده کردن ویال‌ها برای انکوباسیون
یک ساعت قبل از انکوباسیون، ویال‏ها در انکوباتور با درجه حرارت ۳۹-۳۸ درجه سانتی‌گراد قرار داده شدند. با بهره گرفتن از استوانه مدرج، ۱۰ میلی‏لیتر از مخلوط مایع شکمبه و ۲۰ میلی‏لیتر از مخلوط محلول‌ (بزاق مصنوعی) به درون ویال‏ها ریخته شدند. سپس با بهره گرفتن از گاز دی اکسیدکربن محیط کشت درون ویال‏ها بی‏هوازی شدند و بلافاصله با درپوش لاستیکی و فلزی توسط انبر پرس، دهانه ویال‏ها بسته شدند و به حمام آب گرمی که قبلاً درجه حرارت آن روی ۳۹-۳۸ درجه سانتی‌گراد تنظیم شده بود، منتقل گردید.
به منظور تصحیح گاز تولیدی ناشی از مایع شکمبه در هر آزمایش تولید گاز، ۵ ویال شاهد و فاقد نمونه که تنها حاوی ۳۰ میلیلیتر مایع شکمبه و بزاق مصنوعی است در نظر گرفته تا میزان گاز تولیدی آنها از کل گاز تولیدی نمونه خوراک کم شود و مقدار گاز تولیدی ناشی از تخمیر نمونه ها بدست آید.
۳-۵-۷ اندازه گیری پارتیشنینگفاکتور^[۲۰۰]
پارتیشنینگفاکتور (PF) بیان کننده نسبت تجزیه واقعی سوبسترا به حجم گاز تولید ‌شده در دوره‌های زمانی انکوباسیون می‌باشد (اولی‏ویرا^[۲۰۱]، ۱۹۹۸). جهت برآورد این فاکتور، پس از پایان انکوباسیون سرنگ‌ها در تکنیک تولیدگاز، محتوای سرنگ‌ها کاملاً به درون ظرفی منتقل گردید و با ۲۰ میلی‌لیتر محلول شوینده خنثی مخلوط و به مدت یک ساعت جوشانیده شد. پس از گذشت این زمان محلول صاف شده و باقی‌مانده درون بوته‌هایی که از قبل وزن خالی آن‌ها ثبت شده بود، ریخته شد. بوته‌ها به آون (دمای ۹۰ درجه سلسیوس، ۲۴ ساعت) منتقل گردید تا نمونه‌ها خشک شود. سپس بوته‌ها از آون خارج و به دسیکاتور منتقل شده تا خنک شده و پس از خنک شدن، بوته‌ها توزین شد. سپس بوته‌های حاوی باقی‌مانده به کوره الکتریکی (۵۵۰ درجه سلسیوس به‌ مدت ۵/۳ ساعت) منتقل گردیده تا خاکستر به ‌دست آید. بعد از گذشت این زمان بوته‌ها به دسیکاتور منتقل شده و پس از خنک شدن آن‌ها، به دقت وزن شدند و در نهایت مقدار PF محاسبه گردید.