روش انجام تحقیق به صورت علی و توصیفی از طریق مطالعه طرح‌ها و روش‌های مختلف موجود در راستای موضوع تحقیق و نیز به صورت تطبیقی از طریق مقایسه با روش‌های مرتبط موجود خواهد بود. لازم بذکر است که تحقیق حاضر از نوع تحقیقات کاربردی می باشد.

• • 1. 1. مراحل انجام تحقیق

     

     

• • شناسایی وبیان کامل مساله (منظورازمساله،پیش‌بینی تقاضای کلان بیمه عمر در ایران است)

• • بررسی فعالیت‌های پیشین و همراستا با این مساله و بررسی جنبه نوآور بودن تحقیق حاضر

• • بررسی روش‌های موجود

• • شبیه‌سازی شبکه عصبی و ارائه نتایج شبیه سازی

• • مقایسه نتایج آماری حاصل از شبیه‌سازی با نتایج روش‌های دیگر مورد استفاده در این تحقیق

• • ارزیابی نتایج و نتیجه‌گیری

    1. 1. ساختار پایان‌نامه

     

     

فصل دوم به بررسی مقوله بیمه و بیمه عمر و مروری بر برخی از مطالعات انجام شده در این حوزه و حوزه های مشابه، بررسی مبانی نظری تحقیق و شرح مختصری از متغیرهای تحقیق اختصاص دارد. در فصل سوم ضمن ارائه روش رگرسیون خطی و مرور متدولوژی آن به بررسی روش‌های مبتنی بر شبکه‌های عصبی پرداخته و به تشریح شبکه‌های عصبی پرسپترون چند لایه با الگوی آموزشی پیشخور می پردازیم. در فصل چهارم ضمن ارائه نتایج حاصل از پیاده سازی هر دو روش رگرسیون خطی و شبکه عصبی مصنوعی به ارزیابی عملکرد آنها بر اساس معیارهای منتخب از میان معیارهای معرفی شده در متون مختلف می پردازیم. و فصل پنجم به بررسی پاسخ سوالات تحقیق و ارائه یک جمع بندی از نتایج تحقیق اختصاص دارد.
فصل ۲
مروری بر ادبیات موضوع
۲-۱مقدمه
در این فصل قصد داریم به مرور ادبیات موضوع بپردازیم. در ابتدا تعاریف لازم ارائه می شوند و پس از مطالعه ای بر تاریخ تحول صنعت بیمه و بررسی اصول حاکم بر قراردادهای بیمه‌عمر، مروری بر مطالعات پیشین در حوزه مورد مطالعه خواهیم داشت و در انتها مبانی نظری مورد بررسی قرار خواهند گرفت.
۲-۲تعریف بیمه
از بیمه تعاریف متعددی به عمل آمده که آشناترین آن ماده ۱ قانون بیمه مصوب ۱۳۱۶ است که عقد بیمه را این چنین تعریف می‌کند «بیمه عقدی است که به موجب آن یک طرف تعهد می کند در ازاء پرداخت وجه یا وجوهی از طرف دیگر، در صورت و قوع یا بروز حادثه، خسارت وارده بر او را جبران نموده و یا وجه معینی را بپردازد. متعهد را بیمه‌گر، طرف تعهد را بیمه‌گذار ، وجهی که بیمه‌گذار به بیمه‌گر می پردازد حق بیمه و آنچه را بیمه می‌شود موضوع بیمه می نامند.» (کریمی، ۱۳۹۱)
در این تعریف ، رابطه حقوقی بین بیمه‌گر و بیمه‌گذار به وجود می آید و بیمه‌گر تعهداتی راقبول می کند که که تحت شرایطی معین و در صورت بروز حادثه ای که در تعهد اوست که از بیمه‌گذار رفع زیان نماید. این تعریف هر چند روشن و صریح بوده و رابطه حقوقی بیمه‌گر و بیمه‌گذار را مطرح می نماید که بیمه‌گذار با انعقاد قرار داد و پرداخت حق بیمه، جبران خسارت‌های احتمالی را به بیمه‌گر واگذار می نماید ولی به هر حال بی عیب و ایراد نیست و به دلایل زیر تعبیر دقیق و کاملی از بیمه به دست نمی دهد زیرا :

1. 1. 1. این تعریف صرفا بیمه اشخاص و اموال را شامل می‌شود . زیرا قید عبارت «خسارت وارده بر او » مشخص میکند که آنچه مایملک بیمه‌گذار است در حیطه این تعریف می باشد و بنابراین شامل بیمه مسئولیت نمی‌گردد.( هر چند در ماده ۴ تصریح گردید است موضوع بیمه می‌تواند مسئولیت بیمه‌گذار را نیز شامل شود).

   

1. 1. این تعریف حتی بعضی از رشته‌های اشخاص را نیز شامل نمی‌شود. زیرا که انجام تعهد بیمه‌گر را مستلزم وقوع حادثه دانسته، حال آنکه در بعضی از رشته‌ها مثل بیمه عمر به شرط حیات اجرای تعهد بیمه‌گر مستلزم وقوع حادثه نیست.

1. 1. در تعریف بیمه به ماهیت تعاونی بودن بیمه که علت و فلسفه وجودی پیدایش بیمه می‌باشد نیز اشاره‌ای نگردیده است.

1. 1. در تعریف بیمه به جنبه‌های فنی و نقش مفاهیم آماری محاسبات ریاضی بیمه توجهی نشده است. با توجه به موارد یاد شده می‌توان بیمه را به شرح زیر تعریف نمود.

بیمه عقدی است تعاونی، که بر اساس قانون اعداد بزرگ و علم آمار و تقسیم‌پذیری ریسک شکل گرفته و به موجب آن موسسه و یا صندوق مشترکی به نام بیمه‌گر با متشکل کردن گروهی از افراد جامعه به نام بیمه‌گذار که در طبقه ریسک مشابهی قرار داشته و از حیث اقتصادی دارای منافع مشترک می‌باشند و با دریافت وجوهی معین از آنان که حق بیمه نامیده می‌شود متعهد می‌گردد در صورتی که وقوع حوادث تحت پوشش بیمه موجب بروز زیان گردد، نسبت به جبران خسارت‌های وارده بر هر یک از بیمه‌گذاران اقدام نماید. در این توصیف دو مشخصه بارز مشاهده می‌شود:
الف – بیمه فرایند یک عملیات واسطه گری مالی با ماهیت تعاونی می‌باشد که در آن چرخه تولید معکوس شده و مصرف کننده (بیمه‌گذار) قبل از آنکه خدماتی دریافت نماید بهای آن را می‌پردازد.
ب – عملیات بیمه‌ای باید از نظر فنی توجیه پذیر بوده و منحصر و محدود به قبول تعداد اندکی از خطرها نباشد(گلچینیان، ۱۳۸۷).
۲-۳ انواع بیمه
طبقه بندی های مختلفی برای انواع بیمه ارائه شده است ولی به طور کلی انواع بیمه را می‌توان چنین عنوان کرد:
۲-۳-۱بیمه‌های اجتماعی (اجباری)
این بیمه‌ها، بیمه‌های اجباری یا بیمه‌های ناشی از قانون نیز خواند می شوند. بیمه‌های اجتماعی به سلسله خدماتی اطلاق می‌شود که در راه ایجاد رفاه عمومی برای همگان یا به خاطر طبقه معینی صورت می‌گیرد. ممکن است منابع مالی آن را دولت تعیین (مانند بیمه خدمات بهداشتی و درمانی برای معلولان)، یا با پرداخت های بیمه بیمه‌شدگان تامین گردد (مثل بیمه‌های آزاد)، یا اشخاص ثالث مکلف به تادیه آن گردند (مانند کارفرمایان در بیمه‌های اجباری که باید مبالغی را برای بیمه کارگران خود بپردازند) به هر حال، این پرداختها سازمان و تشکیلات مجزا می خواهد که باید با حداقل هزینه اداره شود زیرا غرض از تاسیس بیمه‌های اجتماعی، بیشتر جنبه تعاونی آن بوده است نه جنبه بازرگانی. به همین لحاظ در همه کشورهای جهان، واژه اجتماعی را به آن الحاق کرده اند و به جای بیمه، عنوان «بیمه‌ها» را به کار برده اند، زیرا همواره سعی شده است که نیازهای اجتماعی بیمه شدگان مشمول این نوع بیمه قرار گیرد (کریمی، ۱۳۸۶).
بیمه‌های اجتماعی بیشتر در مورد کارگران و طبقات کم درآمد جامعه کاربرد دارد یعنی افرادی که از یک طرف نیروی تولیدی جامعه محسوب می‌شوند و از طرف دیگر، خود کمتر به فکر تامین آتیه و معیشت خود هستند. در نتیجه دولت در جهت حمایت از این قشر، به موجب قانون، ایشان را زیر چتر حمایت بیمه‌های اجتماعی قرار می دهد. ویژگی های بیمه‌های اجتماعی این است که اولا شخص دیگری در پرداخت قسمت اعظم حق بیمه مشارکت دارد و درصد کمتری را بیمه شده می پردازد. ثانیا برخلاف بیمه‌های بازرگانی که حق بیمه متناسب با ریسک تعیین می‌شود، در بیمه‌های اجتماعی حق بیمه درصدی از حقوق یا دستمزد بیمه شده است و ارتباطی با ریسک ندارد (کریمی، ۱۳۸۶).
سعی شده است که بیمه‌های اجتماعی در جهت تسهیل امکانات و تامین زندگی حال و آینده اشخاص و اجتماع بسیار مفید و موثر باشد. می‌دانیم که پیشوایان دینی و علمای بزرگ همواره به اصل تعاون اجتماعی متکی بوده‌اند و فکر دستگیری از بیکاران و فقرا و بیماران همیشه مدنظر آنان بوده است. مساله وقف و خمس و زکات در اسلام نمونه بارزی از مظاهر تعاون است. مکاتب مختلف فلسفی و اجتماعی نیز همیشه به انحای گوناگون از این نظریه ها پشتیبانی کرده‌اند، به ویژه اینکه با تعمیم بیمه‌های اشخاص و وقوف به مزایای بیشمار آن، این فکر پیدا شده است که شایسته است این نوع از انواع بیمه نیز اجباری و همگانی شود (پیرهادی، ۱۳۷۸-۸۸).
بیمه‌های اجتماعی (اجباری در ایران) نخستین بار در سال ۱۳۲۲ به موجب قانون بیمه کارگران دولتی و غیر دولتی، تامین کارگران در مقابل خطر فوت، نقص یا از کار افتادگی اعضای بدن، هزینه معالجه و دستمزد در مدت بستری شدن و حوادث کار بوجود آمد.
در قانون اساسی نیز به موجب اصل ۲۹ از فصل سوم (حقوق ملت) آورده شده است که «در برخورداری از تامین اجتماعی از نظر بازرنشستگی، بیکاری، پیری، از کار افتادگی بی سرپرستی، در راه ماندگی، حوادث و سوانح، نیاز به خدمت بهداشتی و درمانی و مراقبتهای پزشکی به صورت بیمه و غیره حقی است همگانی». بنابراین دولت مکلف گردیده این قبیل تامینات را از محل درآمدهای عمومی جامعه فراهم آورده و در حال حاضر تامین اجتماعی به این امر مبادرت می‌ورزد(دستباز، ۱۳۷۲).
۲-۳-۲ بیمه‌های بازرگانی (اختیاری)
بیمه‌های بازرگانی، بیمه‌های اختیاری نیز نامیده می‌شوند و در آن بیمه‌گذار به میل خود و آزادانه به تهیه انواع پوششهای بیمه‌ای بازرگانی اقدام می‌کند. در بیمه‌های بازرگانی، بیمه‌گذار وبیمه‌گر در مقابل هم متعهد هستند. بیمه‌گر در مقابل دریافت حق بیمه از بیمه‌گذار ،تأمین بیمه‌ای در اختیار او قرار می دهد. فعالیت بیمه‌ای بازرگانی بر این اصل استوار است که اشخاص بر حسب نوع زندگی، مقدار دارائی، نوع فعالیت و نگاه به آینده نگران حوادث و وقایع گوناگونی هستند که خسارت یا هزینه آنها بسیار بیشتر از توانایی مالی آنها و خیلی گسترده تر از پوشش‌های محدود نظام بیمه‌های اجتماعی است. شرکت های بیمه برای ارائه پوشش در قبال این گونه خطرها به وجود آمده اند و با بهره گرفتن از شبکه فروش نمایندگان و کارگزاران بیمه به عرضه خدمات بیمه‌ای می پردازند. بنابراین صنعت بیمه، بخش عرضه کننده خدمات بیمه‌ای است و هنگامی که این عرضه با تقاضای بیمه‌گذاران همراه شود، بازار بیمه تشکیل می‌شود (ثبات، ۱۳۷۷).