مدیریت سر و صدا و اثرات ترافیک
ارزیابی های اجتماعی اثرات بالقوه ای را بر روی نرمی و ملایمت های ساکنان با سروصدای زیاد ترافیک در امتداد محیط و جاده، که از طریق محوطه های مسکونی حرکت می کنند، تداعی می کند. این اثرات بالقوه در روش های مدیریتی طرح به شرح زیر است:
سر و صدای ترافیک از جاده به وسیله ایجاد مانعی در امتداد آن که شامل تپه های محوطه سازی می باشد، مناسب است. این کار یک نمای خیابانی جذاب تر به دور از صدا و نرده را فراهم می کند.
هیچ نوع جاده دسترسی از منطقه مسکونی به معابر وجود نخواهد داشت. این اطمینان را خواهد داد که اثرات ترافیک، به ساکنان منتقل نمی شود. علامت های مناسب مورد نیاز خواهد بود برای هدایت ترافیک فضایی در دسترسی مناسب راه ها و مسیرهایی که به طور مستقیم به معابر اصلی متصل می شوند (Chris Manning, 2007).

ارتقا و ترویج سلامت و رفاه ساکنان
(Chris Manning, 2007) سلامت و رفاه ساکنان از طریق طراحی شهری و ویژگی هایی ارائه خواهد شد که شامل موارد زیر است:
مناطق وسیعی از فضاهای باز برای تفریح و سرگرمی های غیر مستقیم، همچون تناسب اندام و ورزش درون مجموعه به این امر کمک می کند.
تشویق برای پیاده روی و دوچرخه سواری از طریق ارائه یک شبکه از مسیرها و خطوط امن که با سیستم مسیرهای اطراف پیوند می خورد.
نگهداری مناظر، و طراحی با کیفیت بالا و محوطه سازی در حوزه های عمومی.
علاوه بر این، ساکنان از دسترسی آسان به امکانات تفریحی مجاور سایت لذت ببرند.
بهداشت و رفاه به وسیله توسعه یک جامعه منسجم از طریق موارد زیر ارائه خواهد شد: استراتژی های پایداری اجتماعی به منظور افزایش تعاملات اجتماعی و فعالیت های طراحی شده، احساس تعلق و ایجاد شبکه های اجتماعی، ابتکارات و سازماندهی هاست.
زیرساخت های اجتماعی که شامل پارک ها، زمین بازی، و یک مرکز اجتماعی است.
استراتژی های عمومی مربوط به هنر، برای زینت دادن فضاهای باز طراحی شده، برای کمک به تسهیل تعاملات اجتماعی و ارائه ساخت مکان و طرح های فرهنگی به منظور ارتقاء شخصیت و هویت محوطه و محله است. استراتژی هنر عمومی بر روی تفسیر تاریخ، میراث فرهنگی، میراث طبیعی و اهمیت زیست محیطی سایت و ویژگی های آن تمرکز دارد.

ترویج و ارتقاء دسترسی ها و ارتباطات
ارائه درجه بالایی از ارتباطات داخلی، با طرح خیابان های نفوذپذیر و سه نوع مسیر دسترسی گفته شده که به شبکه مسیرهای اطراف متصل شود. همه جاده ها به پیاده رو ها و با شبکه اطراف و ترکیب تقاطع های بی خطر به یکدیگر متصل می شوند. مسیرهای دوچرخه سواری که مسیر مستقیمی را به امکانات و زیرساخت های دوچرخه سواری فراهم می کند. و دسترسی از محوطه های مسکونی به درون فضای باز از طریق مسیرهایی که برای عابرین پیاده و دوچرخه سواران فراهم می شود. ارتباطات در منطقه وسیع تری برای فعال کردن دسترسی به شغل، مدارس، مغازه ها و خدمات در سطحی گسترده تر حیاتی است. در این راستا، مسئله زیر مهم است:
دسترسی برای ساکنان به منابع در سطح گسترده ای از مناطق با بهره گرفتن از حمل و نقل عمومی که یکی از اهداف کلیدی در بالا بردن توسعه پایدار اجتماعی است. حمل و نقل عمومی برای کاهش وابستگی به ماشین و انزوای اجتماعی مهم است و ترویج و ارتقای دسترسی عادلانه به استخدام، آموزش، امکانات و خدمات است (Chris Manning, 2007).

ارتقای یکپارچگی و انسجام اجتماعی
استراتژی ها برای ارتقاء یکپارچگی اجتماعی نیاز به برنامه ریزی مطمئنی دارد که محرومیت اجتماعی به عنوان یک نتیجه از توسعه پیشنهادی را به حداقل می رساند تا ضرر و معایب اجتماعی بدتری شکل نگیرد. استراتژی های پیشنهادی عبارتند از:
ارائه امکانات و تسهیلات با جامعه گسترده تری به اشتراک گذاشته شود. توسعه مناطق گسترده از فضای باز و مسیرهای پیاده روی و دوچرخه سواری که برای جامعه ای گسترده تر در دسترس است را ارائه می دهد. و پیشنهاد می دهد که یک مرکز اجتماعی درون محوطه در نظر گرفته شده که برای پاسخگویی به نیازهای منطقه مسکونی شکل می گیرد.
تشویق ساکنان به استفاده از منابع موجود در اطراف منطقه مسکونی سبب می شود تا امکاناتی که درون این منطقه ارائه می شود بسیار محدود است و در همراهی با اندازه کوچکی از جمعیت که در آینده و ساکنان موجودی که از مغازه ها، خدمات، برنامه ها و امکانات در اطراف این مناطق با توجه به نیازهایشان استفاده می کنند، تکیه دارد. ترکیب جمعیت موجود و جدید در استفاده از امکانات و خدمات، تسهیل یکپارچگی اجتماعی، به عنوان مثال، از طریق ایجاد دوستی ها و شبکه های اجتماعی در مدرسه و محل کار که فراتر از مرزهای املاک هستند، شکل می گیرد. برنامه پیشنهادی در جهت تشویق، استفاده از امکانات و خدمات موجود شکل می گیرد.
به منظور توسعه فعالیت ها و برنامه ها و در جهت ایجاد انسجام اجتماعی و یکپارچگی ساکنان موجود و جدید؛ ممکن است به وسیله فعالیت های اجتماعی و رویدادهای اجتماعی طراحی شده، برای ساکنان در مورد موضوعات مشترکی که مورد علاقه یا مورد توجه نیازهای معمولی مردم باشد، شکل بگیرد. برای مثال این کار از طریق گروه های سرگرمی، فعالیت های بچه ها یا جشن های محلی شکل می گیرد (Chris Manning, 2007).
جمع بندی
با افزایش حس مالکیت، کاهش و تقویت مسیرهای پیاده در درون مجتمع و اختصاص فضاهای ویژه به گروه های سنی مختلف به منظور کاهش درگیری بین آنها، افزایش نظارت غیر رسمی با ایجاد خانه های نزدیک به هم با پنجره هایی که مراقبت طبیعی از خیابان را میسر سازد و طراحی صحیح لابی، ورودی آسانسور و… طوری که افراد توسط دیگران به خوبی دیده شوند، یا فرزندان در محل بازی توسط پنجره واحدها کنترل شوند، نظارت رسمی توسط دوربین، نگهبان و استفاده از الگوهای تلفیقی کاربری زمین، باعث بالا رفتن امنیت می گردد و با بهره گرفتن از وسایل با کیفیت، افزایش احساس مسئولیت، هویت و مالکیت باعث تعامل بیشتر ساکنان خواهد شد. با ارائه خدمات بهتر از جمله روند جمع آوری زباله، برف روبی، رفت و آمد ماشین های آتشنشانی و آمبولانس، این ارزش ها افزایش می یابد و پایداری در همسایگی نیز ادامه می یابد.
فصل پنجم: اصول و راهکارهای طراحی مسکن بلند مرتبه